Współczucie i litość – dwa dominujące uczucia w ogromnej większości produkcji filmowych dotyczących niepełnosprawnych. Życie bohaterów przedstawiane jest jako heroiczna walka z powypadkową codziennością, pełne trudów i przeciwności, gdzie radość ustępuje miejsca apatii, a byt staje się pasmem jednakowych, smutnych dni. Zastanówcie się, czy chcielibyście być postrzegani przez pryzmat łzawego sentymentalizmu, trzymani pod kloszem stworzonym przez współczucie, a jednocześnie odarci z bycia ludźmi?